هزینه های بالای درمان بازنشستگان و بیمه تکمیلی
به گزارش باموسپیدان، بازنشستگان علاوه بر تامین مایحتاج خود با حقوق بازنشستگی که کفاف زندگی ماهیانه این قشر را تامین نمی کند، هزینه های درمان هنگفتی نیز در پیش دارند. مبحث درمان یکی از دغدغه های بزرگ بازنشستگان است که با افزایش هزینه های دارو و درمان، تامین مخارج آن را پیچیده و مشکل می کند.
به گفته بسیاری از بازنشستگان، با مستمری ۴ میلیون و ۲۰۰ هزار تومانی، ماهانه بیش از یک میلیون تومان خرج درمان و داروها می شود، در صورتی که بعد از سی سال پرداخت حق بیمه، این سوال پیش می آید که چرا باید این همه هزینه درمان برای سلامتی و رفع مشکلات بیماری خود باید پرداخت کنیم. این مشکل برای بازنشستگانی که بیماری های سخت تر دارند و هزینه های درمان و داروهایشان بیشتر است، بزرگتر می باشد.
بنابر “قانون الزام” که تاکید دارد خدمات درمانی ارائه شده به بیمه شدگان کارگری شاغل و بازنشسته از صفر تا صد باید کاملاً رایگان باشد، اما همچنان می بینیم که بازنشستگان، عملاً مبالغ سنگین و هنگفتی بابت بیمه تکمیلی خود می پردازند. این در حالی است که بازنشستگان در زمان بیمه پردازی، ۹ درصد از حقوق خود را بابت درمان در صندوق درمان تامین اجتماعی پس انداز می کردند تا بر اساس قانون الزام، تمامی هزینه های درمانی کارگران را چه در زمان اشتغال و چه در زمان بازنشستگی پوشش دهد.
قانون الزام چیست؟
با نگاهی به قانون الزام و الزامات آن به عمق مطلب دست پیدا خواهیم کرد. در آبان ماه سال ۶۸ بر اساس بند های الف و ب ماده ۳ قانون تامین اجتماعی این قانون به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید. که بر اساس آن :” از تاریخ تصویب این قانون انجام تعهدات بندهای الف و ب ماده ۳ قانون تأمین اجتماعی مصوب تیر ماه ۱۳۵۴ به عهده سازمان تأمین‌اجتماعی خواهد بود. سازمان مذکور موظف است کلیه تعهدات درمانی مزبور را از بخش‌های دولتی و در صورت نیاز از بخش خصوصی با رعایت تعرفه‌های رسمی تأمین نماید.“
با استناد به این قانون بیمه شده جهت دریافت خدمات درمانی در بخش های خصوصی و دولتی نباید حتی یک ریال بپردازد. همچنین طبق بند “د” تبصره این قانون مرتبط با مراکز دولتی و بند “ه” مرتبط با بخش خصوصی، سهم درمان بیمه شده باید ۹ درصد پرداخت شود، ولی در عمل بیمه شدگان هزینه های بسیار زیادی بابت درمان می پردازند.
این هزینه ها شامل هزینه های کلینیکی، پاراکلینیکی و بستری در بخش دولتی و خصوصی است و همینطور تامین داروهایی که نسخه خارجی آن ها شامل بیمه نمی شوند.
ارز ترجیحی دارو و افزایش قیمت آن
اصلاحات کوچکی هم در این سال ها انجام گرفته، اما با توجه به رشد سریع قیمت ها و عدم تناسب با بیمه تکمیلی فرد، هزینه های درمان به طرز سرسام آوری بالا رفته است. این در حالی است که مجلس اصرار دارد از سال ۱۴۰۱ ارز ترجیحی دارو را حذف کند و دارو و مواد اولیه آن با ارز نیمایی یا آزاد وارد شود. این عمل باعث افزایش یکباره بزرگی در نرخ دارو می گردد که فشار بسیار زیادی به قشر ضعیف وارد می نماید.
سید محمد پاک مهر عضو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس به ایلنا گفت: باید دید کمیسیون تلفیق ۱۴۰۱ چه تصمیمی درباره اختصاص ارز ترجیحی به دارو می‌گیرد، حتماً برای اینکه به مردم فشار نیاید و بحث درمان تحت تأثیر قرار نگیرد یا باید یارانه دارو به شرکت‌های تأمین دارو پرداخت شود و یا به سازمان‌های بیمه گر.
آینده بیمه شدگان بیمه تکمیلی
بدلیل اینکه هیچ گزینه ای جز قراردادی که کانون عالی منعقد می کند وجود ندارد، عضویت در بیمه تکمیلی برای بازنشستگان امری اجتناب ناپذیر است. کانون عالی می تواند تعهدات بیمه گذار را با چانی زنی قدرتمند افزایش دهد و سازمان تامین اجتماعی می تواند با پرداخت های بیشتر و به موقع کمک حال بازنشستگان و خانواده آن ها باشد. اکنون زمان زیادی از تصویب قانون الزام گذشته و باید فکری اساسی و همت و عزمی جدی در این رابطه صورت بگیرد تا معضلات و مشکلات درمان بازنشستگان، بیش از این پیچیده و بدتر نشود.