رابطه نوجوانان با سالمندان

من موی خویش را نه از آن می کنم سیاه                   تا باز نوجوان شوم و نو کنم گناه

نوجوانی دروانی شیرین است، اما بحران های زیادی در این دروان وجود دارد. یک نوجوان باید بتواند به خوبی این بحران ها را مدیریت کند. در این بین جامعه و خانواده می توانند کمک زیادی به نوجوان کنند. با توجه به تغییرات روحی و روان در این دوران، ممکن است نوجوان نتواند ارتباط خوبی را با والدین خود برقرار کند. اما پدربزرگ ها و مادر بزرگ ها معمولاً رابطه دوستانه تر با نوجوانان دارند و با مرور خاطرات شیرین خود تبدیل به یک قهرمان در ذهن نوجوانان می شوند. در واقع اگر هیجانات دوران نوجوانی با تجربه دوران سالمندی ادغام شود، کمک زیادی به بهبود کیفیت زندگی سالمند و نوجوان می شود.

حسن رفتار ما با سالمندان، ملاک انسانیت و نمره اخلاق ماست. نیکی کردن به سالمندان می تواند موجب احساس فرح درونی و سلامت روحی ما گردد. وقتی تصمیم گرفتیم که از پدر و مادر سالمند خود نگهداری کنیم، باید وظایف خود را به خوبی انجام دهیم و نیاز های جسمی و روحی فرد سالمند را بشناسیم و برای رفع این نیازها سخت تلاش کنیم. گوش کردن به خاطرات یک سالمند می تواند هم برای ما و هم برای فرزندان نوجوانانمان و هم برای سالمندان بسیارمفید باشید، زیرا یک سالمند دارای کوله باری از تجربیات است و در طول عمر خود با افراد زیاد برخورد کرده است. همچنین نحوه برخورد با هر قشر را می داند. در نتیجه بهتر است با سالمندان، با مهر و احترام رفتار کنیم، تا فرزند نوجوان ما شاهد رفتارمان باشد و احترام گذاشتن به پدربزرگ و مادر بزرگ را از ما بیاموزد که بازخورد این نوع تربیت، در آینده نمایان می شود. هنگام که پدر و مادر نوجوان به سن ۶۰ سالگی می رسند او عشق و احترام از والدین خود مراقبت می کند، زیرا این رفتار را از والدین خود آموخته است.