اسکیزوفرنی

اسکیزوفرنی چیست؟

اسکیزوفرنی (شیزوفرنی) یک بیماری روانی است که در آن مرز بین خیال و واقعیت مشخص نیست. در واقع ارتباط بیمار با دنیای واقعی قطع می شود و فرد مبتلا معمولاً خود، از بیماریش آگاهی ندارد که این موضوع معالجه فرد را دشوار می کند. البته نه به این معنا که شخص بیمار هرگز از این بیماری رهایی پیدا نمی کند.

روانپزشکان به این بیماری سرطان خاموش نیز می گویند. که از نشانه های آن می توان به فقدان توانایی در اندیشیدن، عاطفه ضعیف، انجام رفتارهای نامعقول، ناتوانی در درک واقعیت و توهمات مغزی فرد بیمار اشاره کرد. شیزوفرنی پارانویایی، شیزوفرنی کاتاتونیک (خلسه ای)، شیزوفرنی اختلالی (بی نظمی) و شیزوفرنی نامتمایز (نامشخص) از انواع اسکیزوفرنی است.

علایم بیماری

فرد مبتلا معمولاً دچار توهمات شنیداری، توهم‌ های جنون آمیز و تکلم و تفکر آشفته می شود. این علائم معمولاً در دوران نوجوانی حضور پیدا می کند که زندگی شخصی، شغل فرد و عملکرد اجتماعی او را مختل می کند.

تحقیقات نشان داده بیشتر افراد در سن ۲۰ تا ۳۰ سالگی به این بیماری مبتلا می شوند. تاکنون علت دقیق این بیماری مشخص نشده، اما روانپزشکان بر این باورند که عوامل ارثی در بروز این بیماری مؤثر است. فشار بیرونی در دوارن جنینی، بحران‌های زندگی و اعتیاد به کانابیس، می تواند در ابتلا به این بیماری تأثیرگذار باشد.

نحوه تشخیص و درمان

برای تشخیص اسکیزوفرنی لازم است علائم بیماری، حداقل شش ماه، ادامه داشته باشد. همچنین ممکن است، بیماری های دیگر و یا مصرف مواد مخدر از علل روانپریشی باشد که باید به بررسی آن بپردازیم. برای درمان اسکیزوفرنی ، ابتدا گفتگوی حمایتی و روان درمانی انجام می شود و بعد از داروهای ضد روانپریشی استفاده می شود که بیماری را خفیف تر می کند و به بیمار کمک می کند تا به زندگی روزمره خود ادامه دهد. با توجه به اینکه خانواده در تشدید و حتی به وجود آمدن این بیماری تأثیر گذارند، باید در فرآیند درمان قرار بگیرند و این درمان به صورت آموزش و حمایت خانواده ها می باشد. چون درمان بیماری اسکیزوفرنی طولانی است، بنابراین صبر و حوصله خانواده ها بسیار مهم است.