طب سنتی

تعریف طب سنتی

مجموعه علوم نظری و عملی که به تشیخص، درمان و پیشگیری بیماری های جسمی و روحی می پردازد را طب سنتی می گویند. این روش درمان به صورت گفتاری و یا نوشتاری از نسلی به نسل دیگر انتقال داده شده است. طب سنتی در اکثر کشورها طرفداران زیادی دارد. کشور چین یکی از مشهورترین کشورها در استفاده از طب سنتی است که بیشتر به گیاه درمانی و طب اخلاطی می پردازد. هند و یونان از دیگر کشورهایی هستند که از علم طب سنتی بهره می برند.

طب سنتی در ایران

طب سنتی در ایران کامل و پویا است. ریشه های مکتب طب سنتی در ایران به بیش از ۳۰۰۰ سال قبل می رسد و تحقیقات نشان داده طب سنتی در میان ایرانی ها، قبل از یونانی ها رواج داشته است و علمای بزرگ ایرانی که شهرت جهانی دارند، در زمینه طب سنتی فعالیت کرده اند و از مشهورترین آنها می توان به ابن سینا، رازی، علی بن اهوازی، ابن ابی الصادق نیشابوری و دکتر اسماعیل جرجانی اشاره کرد که حدود هشت قرن هدایت دانشگاه های طب در غرب و شرق را بر عهده داشتند.

 اصول تغذیه در طب سنتی

طب سنتی به تغذیه اهمیت زیاد می دهد و برای درمان، داروهای گیاهی، اجزاء حیوانی و معدنی را تجویز می کند. طب سنتی به درمان های غیردارویی (طب سوزنی، ماساژ درمانی و درمان های روحی و روانی) نیز می پردازد. درمان انواع بیماری ها با طب سنتی به صورت زیر است:

1. بیماری های سوء مزاج: طب سنتی معتقد است تغذیه افراد باید مطابق مزلج آنها باشد و در غیر این صورت افراد دچار مزاج سرد، گرم، خشک و مرطوب می شوند.
2. بیماری های سوء ترکیب: بیماری است که ترکیب یا تعداد طبیعی قسمتی از بدن دچار اشکال است. مانند کسی که بدون قسمتی از بدن به دنیا می آید یا به اصطلاح نقص عضو مادرزادی دارد.
3. بیماری ها تفریق و اتصال: که در اینجا اتصال طبیعی در یک عضو از بین می رود. مثلاً شکستگی ها و یا تفریق طبیعی از بین می رود. مثلاً اندامی که به علت بد جوش خوردن دچار محدودیت حرکتی می شوند.

درمان سنتی بیماری ها اغلب با این علم نتیجه بهتری برای بیماران داشته چراکه داروهای شیمیایی و روش های نوین گاهی باعث ایجاد عارضه های متفاوت و عدم واکنش مثبت در جسم بیمار می شود. تداخل های دارویی و بیماری های نهانی که با استفاده از داروهای شیمیایی فعال می گردند از دیگر مزیت های استفاده از داروهای سنتی و طبیعی است.